นบียะหฺยาให้บัพติศมา
1 ข่าวดีเรื่องอีซา อัล-มะซีฮฺผู้เป็นที่รักยิ่งของอัลลอฮฺเริ่มต้นตรงนี้ 2 ตามที่นบียะฮฺซยาเขียนในคัมภีร์บริสุทธิ์ว่า
“นี่แน่ะ เราใช้ทูตของเรานำหน้าท่าน ผู้นั้นจะเตรียมทางของท่านไว้
3 เสียงคนร้องในถิ่นทุรกันดารว่า
‘จงเตรียมทางแห่งพระผู้เป็นเจ้าจงทำหนทาง ของพระองค์ให้ตรงไป’”
4 นบียะหฺยาผู้ให้บัพติศมาปรากฏตัวขึ้นในถิ่นทุรกันดาร เขาประกาศถึงบัพติศมาที่แสดงการเตาบะฮฺ เพื่อรับการยกโทษความผิดบาป 5 คนทั้งแคว้นยูเดียกับคนทั้ง
บัยตุลมักดิสพากันออกไปหานบียะหฺยา สารภาพความผิดบาปของพวกเขา และรับบัพติศมาจากเขาในแม่น้ำจอร์แดน 6 นบียะหฺยาแต่งกายด้วยผ้าขนอูฐ และใช้หนังสัตว์คาดเอว รับประทานตั๊กแตนและน้ำผึ้งป่า 7 เขาประกาศว่า “ภายหลังข้าพเจ้าจะมีผู้หนึ่งมา ท่านยิ่งใหญ่กว่าข้าพเจ้า ข้าพเจ้าไม่คู่ควรแม้แต่จะน้อมตัวลงแก้สายรองเท้าให้ท่าน 8 ข้าพเจ้าให้พวกท่านรับบัพติศมาด้วยน้ำ แต่ท่านผู้นั้นจะให้พวกท่านรับบัพติศมาด้วยอัลรูฮุลกุดุซู”
อีซารับบัพติศมา
9 ในเวลานั้นอีซามาจากเมืองนัซรอฮฺแคว้นกาลิลี และรับบัพติศมาจากนบียะหฺยาในแม่น้ำจอร์แดน 10 ทันทีที่ท่านขึ้นมาจากน้ำ ก็เห็นชั้นฟ้าแหวกออก และรุฮุลลอฮ์ดุจนกพิราบเสด็จลงมาประทับบนท่าน 11 แล้วมีเสียงมาจากชั้นฟ้าว่า “ท่านเป็นอัล-มะซีฮฺผู้เป็นที่รักยิ่งของเรา เราชอบใจท่านมาก”
อีซาถูกล่อลวง
12 แล้วโดยทันที รุฮุลลอฮ์ก็ทรงเร่งเร้าท่านให้เข้าไปในถิ่นทุรกันดาร 13 และอยู่ที่นั่นถึงสี่สิบวัน อีซาถูกอิบลิสล่อลวงและอยู่กับสัตว์ป่า และเหล่ามลาอิกะฮฺมาปรนนิบัติท่าน
อีซาเริ่มงานที่แคว้นกาลิลี
14 หลังจากนบียะหฺยาถูกจับแล้ว อีซามายังแคว้นกาลิลี ประกาศข่าวดีของอัลลอฮฺ 15 โดยกล่าวว่า “เวลากำหนดมาถึงแล้วและการปกครองของอัลลอฮฺก็มาใกล้แล้ว จงเตาบะฮฺ และศรัทธาในข่าวดี”
อีซาเรียกชาวประมงสี่คน
16 ขณะที่ท่านเดินไปตามชายทะเลสาบกาลิลี ก็เห็นชาวประมงสองคน คือซีโมนและอันดรูว์น้องของซีโมน กำลังทอดแหอยู่ในทะเลสาบ 17 อีซากล่าวกับพวกเขาว่า “จงตามเรามา เราจะตั้งพวกท่านให้เป็นผู้หาคนเหมือนหาปลา” 18 พวกเขาก็ละแหตามท่านไปทันที 19 เมื่อท่านเดินต่อไปอีกหน่อยหนึ่ง ก็เห็นยะอฺกูบบุตรเศเบดี กับยะหฺยาน้องชายของเขากำลังชุนอวนอยู่ในเรือ 20 ท่านเรียกพวกเขาทันที พวกเขาจึงละเศเบดีผู้เป็นบิดาไว้ที่เรือกับพวกลูกจ้างแล้วตามท่านไป
ชายที่มีชัยฏอนเข้าสิง
21 ท่านกับพวกเขาจึงเข้าไปในเมืองคาเปอรนาอุม และพอถึงวันบริสุทธิ์ท่านเข้าไปในธรรมศาลาแล้วสั่งสอน 22 คนทั้งหลายก็อัศจรรย์ใจด้วยคำสอนของท่าน เพราะว่าท่านสั่งสอนพวกเขาด้วยสิทธิอำนาจ ไม่เหมือนพวกธรรมาจารย์ 23 ทันใดนั้นมีชายคนหนึ่งที่ถูกชัยฏอนเข้าสิงปรากฏตัวในธรรมศาลา 24 มันร้องตะโกนว่า “อีซาชาวนัซรอฮฺ ท่านมายุ่งกับเราทำไม? ท่านจะมาทำลายเราหรือ? ข้ารู้ว่าท่านเป็นใคร ท่านเป็นผู้บริสุทธิ์ของอัลลอฮฺ” 25 อีซาจึงสั่งห้ามมันว่า “จงนิ่งเสีย และออกจากตัวเขา” 26 ชัยฏอนจึงทำให้คนนั้นชักดิ้นชักงอและร้องเสียงดัง แล้วมันก็ออกจากตัวเขา 27 คนทั้งหลายก็ประหลาดใจถามกันว่า “นี่มันอะไรกัน ต้องเป็นคำสอนใหม่ที่ประกอบด้วยสิทธิอำนาจแน่ๆ เขาสั่งได้แม้แต่ชัยฏอนและพวกมันก็ยอมเชื่อฟังเขา” 28 แล้วกิตติศัพท์ของท่านก็เลื่องลือไปทั่วแคว้นกาลิลีในทันที
อีซารักษาคนจำนวนมากที่บ้านของซีโมน
29 หลังจากออกมาจากธรรมศาลา ท่านก็เข้าไปในบ้านของซีโมนและอันดรูว์ทันที พร้อมกับยะอฺกูบและยะหฺยา 30 แม่ยายของซีโมนกำลังนอนป่วยจับไข้อยู่ พวกเขาจึงมาบอกเรื่องของนางให้ท่านทราบทันที 31 ท่านจึงไปหาและจับมือนางพยุงให้ลุกขึ้น นางก็หายไข้ และปรนนิบัติท่านกับพวกเขา
32 ในเย็นวันนั้นเมื่อดวงอาทิตย์ตกแล้ว คนทั้งหลายพาบรรดาคนเจ็บป่วย และคนที่มีชัยฏอนสิงมาหาท่าน 33 และคนทั้งเมืองก็มาออกันอยู่ที่ประตู 34 ท่านจึงรักษาคนจำนวนมากที่เป็นโรคต่างๆ ให้หาย และขับชัยฏอนออกไปมากมาย และห้ามพวกมันพูด เพราะว่าพวกมันรู้จักท่าน
อีซาสั่งสอนตามที่ต่างๆ
35 ในเวลาเช้ามืดท่านลุกขึ้นออกไปยังที่สงบ และขอดุอาอ์ที่นั่น 36 ซีโมนและคนเหล่านั้นที่อยู่ด้วยก็ตามหาท่าน 37 เมื่อพบแล้วพวกเขาจึงบอกว่า “ทุกคนกำลังตามหาท่าน” 38 ท่านจึงกล่าวแก่พวกเขาว่า “ให้พวกเราไปยังเมืองที่อยู่ใกล้เคียง เราจะได้ประกาศที่นั่นด้วย การที่เรามาก็เพื่อสิ่งนี้” 39 แล้วท่านไปประกาศในธรรมศาลาของพวกเขาทั่วแคว้นกาลิลี และขับชัยฏอนทั้งหลายออก
อีซารักษาคนโรคเรื้อน
40 มีคนโรคเรื้อนคนหนึ่งมาหาท่านและคุกเข่าลงวิงวอนท่านว่า “เพียงแต่ท่านพอใจก็จะบันดาลให้ข้าพเจ้าหายสะอาดได้” 41 อีซาสงสารเขาจึงยื่นมือแตะต้องคนนั้น กล่าวกับเขาว่า “เราพอใจแล้ว จงหายสะอาดเถิด” 42 ในทันใดนั้นโรคเรื้อนก็ออกจากตัวเขาไป และคนนั้นได้รับการชำระให้สะอาด 43 ท่านกำชับคนนั้น และส่งเขาไปทันที 44 โดยกล่าวกับเขาว่า “อย่าเล่าอะไรให้ใครฟังเลย แต่จงไปแสดงตัวต่อผู้ประกอบพิธีทางศาสนาและกระทำการพลีสำหรับคนที่หายสะอาดแล้วตามที่นบีมูซาสั่งไว้ เพื่อเป็นหลักฐานยืนยันต่อคนทั้งหลาย” 45 แต่เมื่อคนนั้นออกไป เขาก็เริ่มป่าวประกาศข่าวนี้ไปทั่ว จนท่านไม่สามารถเข้าไปในเมืองอย่างเปิดเผยได้อีกต่อไป แต่ต้องอยู่นอกเมือง และมีคนจากทุกหนแห่งมาหาท่าน